Achterbank van de werkelijkheid

Even voorstellen, ik ben Micha Hollestelle, woon in Washington DC, waar ik net mijn tweede presidentiële inauguratie achter de rug heb. Mijn stadskrant is de Washington Post, een papieren variant van Den Haag Vandaag; pagina’s lang Amerikaanse politiek en overheid. Ik lees en leer elke dag.

Leren doe ik vooral ook door te praten met de Amerikanen, vooral, want ik ben een thuiswerkende papa, met de buren, de ouders van de kinderen op de publieke buurtschool van mijn kinderen. Sinds 9 november, nadat iedereen wakker werd met Trump als winnaar van de verkiezingen, is alles hetzelfde en anders: the natives are restless.

The natives, mijn buurt net buiten het centrum, zijn doorgaans Democraten. In DC heeft 93% Hillary gestemd en 4% Trump. Ik heb mijn buren leren kennen als politiek correct, zich uitend in een soort zelfcensuur en oppervlakkigheid zo gauw het over iets gevoeligs gaat. Als je op een feestje over politiek of religie begon, zat je snel alleen. Maar dat was toen, en dit is nu.

Ik denk omdat ik buitenlander ben, blank, Europees, uit Nederland nogal, ik beschouwd word als een soort politieke safe space. Ik ben genoeg hetzelfde voor wederzijds begrip, en ik ben genoeg maar niet teveel anders om de politieke muilkorf helemaal af te doen. Alles beweegt en iedereen praat en deelt zijn gedachten erover. Dat is een welkome verandering van jaren van blokkades door Republikeinen en zelfs Democraten in het parlement, van gesprekken over niets anders dan de kinderen. Jammer dat dit er voor nodig was.

Maar ik ben niet de enige. Ik zie pretlichtjes in de ogen van een medevader, voormalig drummer van een internationale punkband in ruste. Zijn activisme is wakker geschud. Hij organiseerde, met zijn artiestenvrienden, een alternatief inauguratiebal dat deed denken aan een politieke manifestatie in een kraakpand in de late jaren tachtig.  Ouders die ik al jaren ken, maar die voorheen amper mijn groet beantwoordden, spreken me aan over het viraal gegane filmpje van Lubach: “You guys are great, great humor! Netherlands first!!”.  Trump-stemmers zoeken overeenkomsten “…as the bloated EU federal bureaucracy is forcing you guys to take all those immigrants.”

Trump heeft ontegenzeggelijk een lethargie weggeveegd. In volle ironie heeft Trumps verkiezing het publiek discourse losgemaakt waar Obama om smeekte. Waar het heen gaat vanaf hier, dat is de angstige vraag. Maar ik zie overal mensen om me heen, klaar om elk antwoord op die vraag tegemoet te treden met de actie van hun overtuigingen.

Column van Micha Hollestelle, PvdA Buitenlandreporter