Zonder druk geen vrede tussen Israël en Palestina

De ontwikkelingen in Israël en Palestina stemmen moedeloos. Gisteravond nog vond in Tel Aviv een verschrikkelijke schietpartij plaats waarbij vier Israëliers om het leven kwamen. Dergelijke aanslagen kunnen we alleen maar op de meest krachtige wijze veroordelen. Tegelijkertijd vaart de regering Netanyahu een steeds extremere koers. Illegale nederzettingen worden gebouwd en Palestijnse huizen gesloopt. De recente benoeming van ‘havik’ Lieberman tot minister van Defensie doet het ergste vrezen.

Toch gloorde er onlangs een sprankje hoop. Frankrijk kondigde een vredesinitiatief aan dat vorige week in Parijs werd omarmd door de EU, de VS en Arabische landen. Later dit jaar worden Israeli’s en Palestijnen uitgenodigd. Een dergelijk initiatief zou op z’n minst een kans moeten krijgen. De reactie van Netanyahu was echter teleurstellend: Israël is niet van plan om mee te werken.

Het maakt eens te meer duidelijk dat serieuze vredesonderhandelingen er niet komen zonder druk van buiten. Zowel Nederland als de EU onderhouden goede relaties met beide partijen. Het is de hoogste tijd dat we die betrekkingen gebruiken om de druk op te voeren. In een debat met minister Koenders zal ik vandaag daarom een drietal moties indienen:

1. Nederland moet het Franse vredesinitiatief ten volle steunen. Wanneer partijen afzien van constructieve deelname of doorgaan met ondermijnend beleid zal dat gevolgen hebben, bijvoorbeeld door het opschorten van samenwerkingsovereenkomsten;
2. Het slopen van Palestijnse huizen en gebouwen op de bezette Westbank moet stoppen. Nederland en de EU eisen voortaan schadevergoeding voor projecten die met ons belastinggeld gefinancierd zijn.
3. We moeten pal staan voor het werk van moedige mensenrechtenverdedigers. Waar zij gevaar lopen, krijgen ze extra steun. De EU voert de druk op Israël op om af te zien van wetgeving die de bewegingsruimte van mensenrechtenorganisaties inperken.

De drie moties worden gesteund door D66 en CDA. Daarmee is er voor het eerst sinds lange tijd een Kamermeerderheid in zicht die bereid is om stappen te zetten. Dat is belangrijk. Want na bijna 50 jaar bezetting is de status quo onhoudbaar en dreigt de tweestatenoplossing uit zicht dreigt de raken. Het is de hoogste tijd dat Nederland en de EU een heldere lijn trekken en de druk opvoeren.