Studenten van Howard University kwamen op de uitslagenavond bij elkaar op een van de meest diverse campussen van het land. Er werd gedanst en gezongen. De dean sprak met trots over Harris, die ooit als studente op dezelfde grond had gelopen waar nu geschiedenis moest worden geschreven. Het mocht niet zo zijn.
De uitslag van de Amerikaanse verkiezingen stelt de Democraten en progressieven wereldwijd voor lastige vragen. Waarom voelen zoveel mensen zich aangetrokken tot het populisme van Donald Trump en waarom lukt het onvoldoende om mensen buiten de eigen bubbel te bereiken?
Wel staat voor mij vast dat Harris een goede campagne heeft gedraaid. Slechts een paar maanden tijd had ze om haar boodschap over te brengen aan de Amerikanen. Ze werd bestookt met de meest ranzige aanvallen en bleef fier overeind. Had ze maar meer tijd gekregen.
“Zo’n vaart zal het niet lopen; de vorige keer hebben we het ook overleefd.” Dit hoor ik vaak. Maar geldt dit ook voor vrouwen die straks geen abortus meer kunnen krijgen? Voor mensen die wellicht gedeporteerd gaan worden of Palestijnen of Oekraïeners die (nog meer) alleen komen te staan?
Samen met Europese collega’s van de Party of European Socialists (PES) was ik tijdens de verkiezingen in de Verenigde Staten en spraken we met progressieven en campagne experts van de democraten. Allemaal gaven ze aan dat we Trump op z’n woord moeten geloven. Als hij zegt achter politieke opponenten aan te gaan of sommige NAVO-landen niet meer bij te staan, zal hij dit ook doen.
Er komen pittige tijden aan. En toch is er hoop. Vele Amerikanen zijn de afgelopen maanden langs de deuren gegaan. Voor de versterking van de middle class, voor democratie en vrijheid. Een wereldbeeld dat ondanks de uitslag resoneert bij miljoenen en dat aan beide kanten van de oceaan zij aan zij zal moeten worden verdedigd.
Tussen al die studenten stond ik gisteren te wachten op de overwinningsspeech van de eerste vrouwelijke president van de Verenigde Staten. Het podium bleef leeg. Maar als ik om me heen kijken was duidelijk: ooit zal ze er staan. We moeten verder.
